Kayıp Ruh
Varoluşun en büyük sıkıntısı üzerine... Bir zamanlar kendimi her şeyin farkında olan, bilge,yetkin ve olgun sanırdım. Takriben 10 yaşında falandım tabi. O yaşlardaki her çocuk, kendini herkesten farklı, gizli güçleri olan bir süper kahraman gibi hissederdi elbette. Benim sahip olduğumu sandığım gizli gücüm ise duygularımdı. Eşyaların, hayvanların kısaca her şeyin ruhu ve duyguları olduğuna inanıyordum. Bir kedinin gözlerine baktığımda bana söylemek istediği bir şeyler olduğunu hissediyordum. Çok sevdiğim birinden özel bir hediye aldığımda o hediyeyle aramda telepatik bir bağ kuruyordum, o hediye aracılığıyla bana onu hediye edenle iletişim kurmaya çalışıyordum. Bir gün bir çizgi filmde haksızlığa uğrayan tatlı bir eşeğin hissettiklerini içimde hissettim, öyle bir ağladım ki gören evim yandı sanırdı. İnsanların duygularını daha o yaştayken çok iyi analiz edebiliyordum. Bu insanlar genelde yaşlılar ve benim yaşıtlarımdı. Uzunca bir süre yetişkinlerin duygularını ve davranışlarını anl...